Archiwum kategorii: TylkoSymbolika

Tytuł: Sny umarłych 2023. Polski rocznik weird fiction
Autor(zy): Różni
Rok wydania: 2023
Wydawnictwo: Wydawnictwo IX

Dlaczego w bazie: Zbiór opowiadań różnych autorów. Nas interesuje to które napisał Przemysław Poznanski, o tytule „W tem śnie smiertelnym”. Pojawiają się w nim dwie żółwie wzmianki, w obu żółw jest użyty jako porównanie.

Nie ruszał się, ale z całą pewnością nie był martwy – to akurat umiem ocenić, za to mi w końcu płacą. Powiedziałabym raczej, że tkwił w skorupie pozbawionego celu oczekiwania, trochę jak wiekowy żółw, który bez ekscytacji ślepi na dostępny dla jego wzroku zarys horyzontu, zbyt wąśki, by zaciekawić kogoś, kto widział niemal wszystko.

Stąpałem po stopniach jak świeżo wykluty żółw caretta, ze zdziwieniem i niepewnością odkrywający strukturę piasku na plaży Zakynthosu, patrząc to pod nogi, o przed siebie, chcąc oswoić nieznane.

Źródło: Mossar, Opracował: XYuriTT

Tytuł: Na zawsze, do jutra, już nigdy
Autor(zy): Różni
Rok wydania: 2024
Wydawnictwo: Fantazmaty

Dlaczego w bazie: Książka ta to zbiór opowiadań. Nas interesuje jedno z nich, „Dmuchawce” które napisali Marlena Siwiak i Marian Siwiak. Przewija się w nim spora ilość scen w których wspominane są żółwie, ale jedyny żółw jaki się pojawia, jest pluszową zabawką.

Mamai! A wczoraj John powiedział, że żółwiki na moim fartuszku są głupie! – dodała Suzie. Jej usta przybrały kształt podkówki.

– Lubię dmuchawce – stwierdził poważnie Steve.
– Ja lubię żółwiki. – Suzie pocałowała pluszowego gada w nosek.

– Suzie! Uspokój się! – upomniała surowo mamai. – Obudzisz Maxa. – Gdy właścicielka pluszowego żółwika zamilkła zawstydzona, mamai dokończyła łagodniej: – Raz jest chłopiec, raz dziewczynka, tak jak u nas w rodzinie. Posłuchajcie dalej…

W odpowiedzi Suzie rzuciła pluszowym żółwiem o ścianę.

Usiadła na łóżku, dwa razy pociągnęła nosem i sięgnęła po stojący na szafce kubek z żółwikiem. Gdy skończyła pić, podbiegła do tatai i mocno się do niego przytuliła.

Wolną ręką poprawił poduszkę, zebrał kołdrę z podłogi, a gdy ułożył dziewczynkę w pościeli, sięgnął po rzuconego w kąt żółwika.
Ale zamiast oddać go Suzie, wystawił pluszowy łebek ponad krawędź materaca.
– Oho ho, alem sobie guza nabił – biadolił cienkim głosem, przechylając główkę zabawki raz w lewo, raz w prawo. – Będę miał śliwę wielkości kartofl a! Albo arbuza! Jak ja się teraz do skorupy schowam?
Dzieci wychyliły się z łóżeczek, zaciekawione przedstawieniem.
Steve chichotał, żując rąbek kołderki.
– Zdecyduj się, żółwiu! – upomniał maskotkę tatai. – Śliwka, kartofel czy arbuz?
– Eee, nie wiem! – pisnął zwierzak. – Tak po prawdzie, ja to najchętniej sałatę.
Suzie uśmiechnęła się od ucha do ucha.
– Kto to widział? – Tatai kontynuował występ. – Guz w kształcie sałaty?!
Dzieci wybuchnęły śmiechem, a tatai wsunął żółwia pod kołdrę Suzie.
– Jest tu jakaś sałata? A tu? A może tu? – dopytywał, łaskocząc dziewczynkę w stopy. Wreszcie, po minucie chichotów i wierzgania, oddał jej zabawkę i powiódł łagodnym wzrokiem po czterech rozbawionych twarzach. – To jak? Pozwolicie mamai dokończyć bajkę czy mam zgasić światło i dobranoc?

Dostała mnóstwo różowych sukienek. I pluszowych żółwików, i żabek, i biedronek.
– I rybek?
– I rybek też.
Gdy wszystkie prezenty zostały wręczone…
– A te pluszowe rybki też były różowe?
– Tak, Suzie, były. A teraz słuchaj…
– A pluszowe żółwiki?
– Też były różowe. I pluszowe biedronki też.

Nasionko dmuchawca? Jesteśmy nasionkiem dmuchawca?
– Albo kuleczką ikry. Albo skrzeku. Albo żółwim jajem. Albo długo wyczekiwanym przez Króla i Królową dziedzicem.

Źródło: Mossar, Opracował: XYuriTT